Gelukkig zijn er nog meer kleuren dan oranje, dacht ik vanmorgen en misschien was het handiger geweest als de koningin mevrouw de Bruin had geheten. Het bruine monster werd de voetbal ook wel genoemd, heel vroeger toen de bal nog van bruin leer was en een bruin vermoeden had ik gisteren al.
Maar goed.
Je zet die tv aan en 'onze' jongens, want zo heet het elftal tegenwoordig, renden in allerlei kleuren schoenen, met armen vol tekeningen, om het zo maar te noemen maar met oranje outfit het groene gras op. De bal was rond en wit.
Ze renden alle kanten op, de Duitse mannschaft er door heen rennend en dat duurde wel twee maal 45 minuten, met een pauze ertussen. Dat is een flinke tijd, op de fiets ben je in 90 minuten toch ver van huis. Wandelend of rennend iets minder ver, maar goed, dit terzijde.
Zij waren dat ook, letterlijk en figuurlijk, na die 90 minuten ver van huis. Onze jongens hadden kansen hoorde ik. De verslaggever deed zijn best om zo positief mogelijk te spreken over 'onze' jongens maar goed, het mocht niet baten.
Gelukkig schrok ik even op uit mijn boek, dat ik had gepakt omdat het niet zo boeide, door die ene goal. En een lichte hoop hoorde je in de stem van de reporter. Ik keek weer even naar de tv.
Ik ben geen voetbalfan eigenlijk maar voor 'oranje' maak ik even een uitzondering. Ik kan zelfs krijsen op de bank, vloek nooit maar dan wel, maar nu bleef het stil in mij. Ik had er niets mee, gisterenavond en ik dacht een wedstrijd is een spel waarbij de beste wint, meer niet. Ik ben een leek op voetbalgebied en sinds gisterenavond weet ik dat ik dat ik dat graag wil blijven.
Ik heb vandaag nergens last van, geen hoofdpijn, geen depressie, geen pijn in mijn hart of ogen van tranen, niet aangeslagen, nee niets van dit alles.
Ik had een oranje doekje hangen uit mijn raam met oranje knijpers vastgemaakt om in stijl te blijven. Het was een nieuw fris dweiltje, gekocht bij de Action.
Dat hing daar als support dus ik heb zo ook mijn bijdrage geleverd aan onze jongens.
Ze hebben nog een kans, zei de verslaggever na de uitslag 2-1 en eerst wilde ik mijn oranje dweiltje gewoon gaan gebruiken maar nu heb ik het doekje zorgvuldig opgevouwen.
Voor die kans voor de volgende keer.
Dweilen met de kraan open, zeggen ze wel eens, maar ja, dat slaat ook nergens op vandaag.
Het leven gaat voort, het is wat stiller buiten dan gisteren lijkt het, gelaten geluiden hoor ik.
Nu schijnt de zon....
Maar morgen regent het weer.
En de bal is rond, ook voor onze jongens.
