De slimste mens

Ik kijk zo af en toe naar 'de slimste mens', een quiz-programma dat wordt uitgezonden op Nederland 2, gepresenteerd door Philip Freriks en met verfijnde commentaar van Maarten van Rossum. Het is een vermakelijk zomeravond programma en omdat ik mij wil meten, zeg maar wil vergelijken met de slimste mens, zit ik klaar om 20.30 uur. Ik scoor aardig, zeg ik met enige trots en gelukkig hoort niemand mijn foute antwoorden en op een knop drukken hoef ik niet.

Nu was er laatst een vraag over appels, welke soorten je kende. Ik zat op scherp, een eitje toch? Elke keer als er een goede naam voor een appel werd genoemd, lichtte dit op in het overzicht.

Ik noemde een appelras, toen er een kandidaat -ik weet niet meer wie-, ook de naam James Grieve zei. Punt! dacht ik nog.

'Nee,' zei Philip resoluut. Hij keek nog eens op zijn lijstje, dat waarschijnlijk was samengesteld door jonge appeleters, nee, het stond niet op het lijstje. Geen punt!

De James Grieve is een appelsoort van vroeger, herinner ik mij. Enige kennis der appelnamen was mij toch wel bijgebleven.

Het werd niet goed gerekend, de James Grieve, wel de Pink Lady en de Jazz, Breaburn, zelfs de Golden Delicious mocht nog meedoen. Elstar was ook uit de kist op de lijst gekomen maar James niet. Cox wel, geloof ik.

Kennis is nodig om je tot een snugger, intelligenter en zeker de slimste mens te maken, het helpt sowieso als je iets onthoudt.

En daar zat Maarten, de slimheid vertegenwoordigend, als voorbeeldfunctie voor de slimste mens, en Maarten had geen commentaar! Ik durf te wedden dat hij ook weleens een James Grieve heeft gegeten, met zijn gezellige appelwangetjes! Een historische appel is het!

Philip woonde misschien te lang in Frankrijk, waar ze geen 'pomme' James Grieve kenden, c'est dommage...

Maar goed, er waren meer vragen.

Een van de-door-de-zure-appel-heenbijten-vraag was over de penis. Je moest zoveel mogelijk onderdelen van het apparaat noemen.

Maarten's wenkbrauwen stegen omhoog, en het was jammer dat ik net mijn frambozen met ijs at; bij het horen het onderdeel balzak, verloren de frambozen hun allure naast de bol ijs.

Ach ja.

Gelukkig verblijdde Maarten mij met de slimme uitspraak, door te melden dat hij niet van het woord knuffel hield.

Dat maakte mij blij.

En daarom kijk ik vanavond weer.

Metro

De metro stopte en de vrouw stapte binnen. Ze ging zitten aan de linkerkant maar snel verplaatste zij zich, daar was het te zonnig.

Aan de andere zijde zat een echtpaar achter elkaar op eenpersoonsstoeltjes, hun hond lag uitgeteld in het gangpad. Bij elke halte stond hij eventjes op, sjokte naar de deur en hield zijn neus in de warme buitenwind. Een meisje en haar moeder stapten in; ze kroop snel bij haar mams op schoot. Plotseling duwde ze haar ruggetje naar achteren, waarop de moeder in een reflex reageerde; ze pakte een bekertje drinken uit de tas en zonder een woord te zeggen, gaf ze het aan het kind.

De vrouw droeg een zonnebril en wroette in haar grote tas. Een koker kwam tevoorschijn, de rits ging open en de zonnebril maakte plaats voor de gewone bril die ze op haar neus plaatste.

Ze nam de twee kranten uit haar tas en begon te lezen.

Achter haar, ringelde een telefoon in de stilte.

'Ben er zo, nog drie haltes,' zei de man die tegen de deur aanhing.

Kort daarna stond de metro ineens stil. Er was een defect, technisch, zei de bestuurder ons. Het zou zo spoedig mogelijk worden verholpen, berichtte hij nog.

Op zo'n moment keek iedereen wat hulpeloos om zich heen maar niemand reageerde.

De man belde weer. 'Hé Bert, het duurt wat langer, we staan stil.' Ja, nee, zei hij nog.

Ik zat achter de vrouw met de bril.

Ze las de Metro en de Spits lag op het plekje op de stoel naast haar.

Ik las de kop even mee, ik kon het niet laten.

En toen ontstond deze gedachte, plotsklaps.

In de metro kan je de Metro lezen.

In de metro kan je de Spits lezen.

In de spits kan je de Spits lezen.

In de spits kan je de Metro lezen.

Kortom, de Spits en de Metro kan je in de metro, in de spits lezen.

Een spitsvondig woordspeling, die nergens op sloeg, maar toch. Had ik een zonnesteek soms?

De vrouw verwisselde de Metro voor de Spits.

Het kind dronk haar bekertje leeg en haar moeder geeuwde flink.

De hond en het echtpaar hadden hun ogen dicht.

Het probleem was opgelost, vermeldde de bestuurder en de metro zoemde en kwam opnieuw in beweging.

'We rijden,' zei de vrouw ineens tegen niemand.

'Ja,' antwoordde de man.

Een echte metroman, dat zag je zo.