Het
hondje van mijn zus is niet meer. Gisterenmiddag sloot hij zijn
oogjes.
Jarenlang
trippelden zijn kleine vier pootjes elke dag met haar mee, van hot
naar her, op vakantie, en overal waar hij mee naar toe kon.
En nu
is hij er niet meer, vertrokken naar de hondenhemel, bij wijze van
spreken.
Ik was
altijd bang voor honden omdat ooit een buurjongen zijn hond mij liet
achtervolgen en daarbij riep, pak haar. Sindsdien was de viervoeter
niet mijn vriend maar met Spike's komst veranderde dit. Een klein fel
en vrolijk Jack Russell hondje, met een propeller als staartje. Zo
voorzichtig aan, kwam ik in zijn buurt en we zijn geëindigd als
goede vrienden. Dat heeft hij mij toch mooi maar geleerd, die
Spike-mans, zoals wij hem graag noemden.
Hij
was 13 jaar en zelfs onze moeder heeft hij blij gemaakt en overleefd.
Tot
gisteren dan.
Spike
was al een tijdje erg ziek.
Benauwd,
allerlei kwalen en zijn pootjes konden hem niet meer dragen.
Ach
gottegot, zeiden we steeds meer tegen hem en iedere dag werd een
beetje minder prettig voor hem.
Op 18
september was zijn kleine hondenleventje voorbij. Op dezelfde dag dat
onze vader jarig zou zijn geweest, zodat wij deze dag altijd kunnen
blijven herinneren. Spike sliep rustig in alsof hij aan zijn
winterslaap begon.
De
laatste dagen had Spike een bucketlist en heeft zich laten
verwennen met koekjes, leverworst en allerlei verboden zaken; zelfs
in het weekend heeft hij het herfstbos nog geroken.
Toch
een klein cadeautje voor zijn neusje.
Zowel
een mens als een dier mogen niet onnodig lijden, was de gedachte van
mijn wijze zus. Ze ging voorbij aan haar eigenbelang, want ze had
Spike vast nog jaren, in goede gezondheid dan, willen houden. Maar
hij kon niet meer, het hondenleventje was op.
Spike
had een mooi bestaan,en ik weet zeker als hij een hondendagboekje had
gehad, dat dit boekje vol met leuke, lieve en fijne belevenissen had
gestaan.
Ach,
die kleine Spike.
Ik zal
hem missen, mijn zus vast nog veel meer en haar gezin en familie ook.
Zelfs
het meisje van de krant zal zijn blaf missen als de krant wordt
ingegooid.
Geen
woef, woef, woef meer.
Dag
lieve Spike-mans!
