woensdag 30 januari 2013

De droom


-Exotic dinner in the dark- stond op haar uitnodiging. Ze trok haar zwarte jurk aan, ze was geen kleurrijk type, haar rode krullen kamde ze even.
Ze vertrok naar het restaurant.
De exotische ober wees haar de weg naar het donker.
Geen licht in de duisternis.
Zij proefde de sfeer in de roezemoezige kamer, ze luisterde naar smakkende mensen die -mmmmmmmmmmmm-, zeiden.
'Your dinner,' hoorde ze.
Honger had ze eigenlijk niet. Trek een beetje.
De duisternis leek te wachten op een kleur, haar mond op een belevenis maar dat had ze niet opgemerkt.
Kerrie rook ze plotseling en de kamer kleurde okergeel.
Paprikageuren, rode strepen door het okergele, oranje boven.
Haar handen betastten het eten, haar mond opende zich en haar tong ontving smachtend het eten, de zure en zoete smaken samen spelend, haar zoute lippen werden afgelikt, zoveel genot overviel haar.
Ze kwijlde ervan.
'The name of the food', vroeg ze aan de ober maar die rare naam vergat ze snel.
Ze verbeeldde zich dat de peperkorrels dansten in haar mond terwijl haar neus kriebelde.
Ze nieste, maar ach dat kan gebeuren.
Van schrik werd ze wakker.

De bloemkool was bijna klaar.




donderdag 17 januari 2013

De zoen


Aan het strand wandel ik en denk aan de kus.
De zoen is de kus. Zilt en zout.
Zo wil ik hem graag.
De wind waait zout op onze lippen, zijn mond wordt vochtig en o god, wat verlang ik naar die zoen, de kus.
De kus is een kristal.
Helder en zout is het vocht wat ik wil proeven.
Nog even en onze de tongen golven samen in één ruimte.
Maar de kus is een kwal, slijmerig, -zacht dat wel- maar geen zilte zoen.
Geen kristallen kus.
Ik vind hem lief, jawel.
En wandel verder langs de kust.

woensdag 9 januari 2013

Berlijn


Hij was niet zo hoog, eerder lager dan ik had gedacht, gekleurd door teksten was de ooit grauwe wand en over elkaar heen duikelden die geschreven teksten, gekke afbeeldingen en goede graffiti in een geweldig groot schilderij.
Geluiden van mensen die lachten, zongen en riepen. Geuren van voedsel op houtskool, vette luchten ook, zelfs weeïge maisgeuren vertroetelden mijn reukorgaan.
Percussionisten die drumden; dansende mensen.
Hoe bestaat het toch dat ieder mens anders is?
En tussen die vele mensen ontstond een onzichtbare, maar echter des te meer voelbare, verbintenis van creativiteit, vreugde, verdriet, leed, inspiratie: werkelijk een mooie mengelmoes van emoties stroomden in mij, gebundeld in geluk.
Ik kon het proeven, net zo als de maté-drank waar ik van genoot, gewoon met de fles aan de bek, zeg maar.
Lekker.
Geluk door de schoonheid van een groep mensen bij elkaar.
Berlijn, Flohmarkt am Mauerpark.
Die voelbare vrijheid.
En ik stond daar.

dinsdag 8 januari 2013

Geen het, geen een, geen de. (Verhaal zonder lidwoorden)


Hij at uit gevouwen karton, pasta van Julia. Hout was dat ding waar hij mee at, eetgerei voor pasta's en dergelijke.
Zijn broek at ook mee, dat zag je. Slierten pasta rolden tomatenpaden uit over zijn witte broek. Zijn vriend lachte.
Lawaai, plotsklaps, toen ineens hard materiaal van boven naar beneden rolde.
Haar tas viel.
Twee meisjes zaten op treden omdat er geen plaats meer was, geen zitplaats in ieder geval.
Ze riep om 'jezus' maar die had nu net kerstvakantie.
Haar computer was ingedeukt en zij riep nog harder, 'jezus' en 'kut.'
Tjeetje.
Hij at nog steeds Julia's pasta, morste weer.
Huiswaarts per trein, staand slingerend van rechts naar links schuddend, tegen elkaar aan, tassen rolden heen en weer.
Naar buiten kijkend, denkend aan spelletjes van vroeger, zoals geen ja, geen nee zeggen.
Spelletje -writer's block- speelde in mijn hoofd.
Gelukkig gaf dat geen vlekken of vloeken.