Essayer

Met plezier lees ik de stukjes van Odile die zij op haar wordpress site schrijft en zodoende las ik over het essay en voelde een heel klein vlammetje knetteren. Het stemde mij rustig tevreden omdat er enigszins iets van warmte werd geproefd, herinnerend aan de lont van de schrijfvlam die enige maanden geleden geheel was gedoofd. Geen letter kwam er op papier, geen aantekening in een boekje, geen tik op mijn toetsenbord. Gedoofd was de schrijfvlam, verdoofd mijn hart.

Ik kocht een nieuwe MTB ter inspiratie om woorden te vinden, verhalen te maken.

En belde mijn oom gisteren omdat zijn vrouw jarig was, toen het heerlijk hard regende.

'Ik zie geen stukjes meer van je,' zei mijn oom die jarenlang zelf stukjes tekst, zoals hij dat noemde, schreef voor een blad. 'Het lukt niet meer,' zei ik, het gaat gewoon niet.' Het was even stil aan de andere kant. Met zijn Rotterdamse accent vertelde hij mij dat ik dat gevoel moest negeren. En of ik problemen had die mij in de weg stonden. 'Ik ben onzeker,' was mijn flauwe antwoord en ik wist het ook niet wat ik anders moest antwoorden. 'Een impasse, zoiets.' Hij vond het flauwekul. 'Niet lullen maar poetsen, nee, ja, geen woorden maar daden. Kom op met die woorden!' hoorde ook bij het advies en ik vatte dat op dat ik de theorie moest verfrissen, de boeken waarin staat hoe je moet schrijven, bijvoorbeeld door Stephen King, hij had mij ooit enthousiast gemaakt met zijn boek “over leven en schrijven”. Van zijn thrillers houd ik niet trouwens. Ik kijk het liefst om mij heen en maak een verhaaltje. Geen roman, of Het boek wil ik ooit schrijven, ik vind een essay en zeker de column het prettigst om te creëren.

'Je schreef toch ook op die site,' zei de oom,' dat vond je zo leuk?' Ik antwoordde bevestigend, en dat ik ze zomaar in de steek gelaten had. 'Schande,' zei de oom.

En hij wilde mij nog iets vertellen. Dat ik nu mijzelf in de steek aan het laten was. Mijn passie. Dat ik mij van niemand iets moest aantrekken. Gewoon moest doen wat ik wilde doen. En dat was schrijven, nietwaar?

Vanmorgen las ik de woorden van Louis Stiller, “essays schrijven- het literaire zelfonderzoek”, door. Op zoek naar de persoonlijke vraag, deel twee.

Er stond een oefening:

Zoek een vraag, een kwestie, een zorg die al een tijd in je hoofd dwarrelt. Je hoeft nog geen antwoord te geven.

Liever niet.

Ik ga fietsen. Het is droog.