De
Brompton vouwfiets stond tussen hen in en zij kusten elkaar
innig, voorzichtig en pril. Aan de ene rug hing een zware rugtas met
drinkfles gepropt in het zijvakje, aan de andere rug een tas maar dan
zo een met een schouderband over de schouders, losjes op de heupen
hangend en voorzien van een tekst.
Hun
voorhoofden plaatsten zich tegen elkaar, hun haren kwamen met elkaar
in contact, de huid bleef onaangeraakt.
De
vouwfiets bleef tussen de twee in staan, niet op slot.
De
trein zou komen om 21.42 uur, over enkele minuten zouden ze
vertrekken, samen en met de vouwfiets.
Links
van mij stond een ander stel, hij met een racefiets en een tasje op
zijn rug met de winkelnaam, waar de fiets vandaan kwam. De vrouw
danste naast hem van verliefdheid, deed wat uitdagende bewegingen en
hoopte dat de pas-gekochte-racefiets-vriend dat zou appreciëren.
Trots als een pauw, op zijn fiets, beantwoordde hij haar bewegingen
met een vreemde houding, fietsbewegingmakende benen, handen stevig
vast aan zijn gekromde racestuur; het leek wel een paringsdans.
Uit
de grote tas op de rug verscheen de I-Pad en -hoe romantisch
om te zien- werden de oordopjes verdeeld, een dop in het ene oor, de
andere dop in de ander. De vouwfiets deinde mee op de ritmische
bewegingen die hun lichamen maakten. De fiets was gelukkig van het
type vouw en bleek het ritme vouwloos aan te voelen.
Ze
lachten, hun monden bewogen en hun stemmen klonken luid terwijl de
muziek gedeeld in hun oren speelde.
Op
zijn racefiets waren twee bidons bevestigd op het frame dat naar de
trappers leidde. Hoopvol richtte zij haar blik op deze flessen; zou
dat een stille hint zijn dat ze een keer samen zouden fietsen over de
Veluwe of zo, of was hij slechts een dorstig type?
Haar
zonnebril danste op haar haar en ze hoopte dat ze deze man met
racefiets-met- twee-bidons zou verovereren als vriend, dat zag je,
daar hoefde je geen bril voor op te zetten.
De
trein leek te naderen, zijn hand pakte het racestuur in het midden
vast, omklemde het met een handgreep zodat de vingers naar voren
gekruld om het stuur zaten; zijn andere arm zwaaide om zijn
loop stoer te begeleiden.
Zij
huppelde er naast, de mindfulness workshop had zij vast laatst
gevolgd, haar hoopvolle ogen richten zich vol aandacht op hem.
Hij
liep rechtop, fier en de trotsheid op zijn pas veroverde fiets uit de
fietsenwinkel -waarvan naam op de rugzak- was te zien.
De
Brompton werd dichtgevouwen, de trein was er 21.44 uur.
De
draad van de oortjes verdween naar de ene rugtas. De schoudertas werd
bleef dicht.
Hij
kuste hem.
Zij
raakte hem aan.
En
de trein vertrok, het was inderdaad zelfs iets later dan 21.44 uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten