Vrijdag de dertiende

Vanaf 6.00 uur vanmorgen klonk er buiten een alarm en om de 30 seconden jengelden verschillende tonen, zelfs mijn oorproppen -waar ik tegenwoordig mee slaap- konden het geluid niet filteren. 
Irritant was het en vervelend.
Zodoende besloot ik vroeg uit de veren te gaan en douchte snel. 
Mijn bloed moest gecontroleerd worden en ik moest 'nuchter' aldaar verschijnen.
Geen koffie dus.
Geen beschuitje.
De deurbel klonk. Verbaasd was ik, op dit vroege tijdstip en opende de voordeur.
'Ik kom uw deur schilderen, kunt u hem open laten staan?'.
'Ik moet even weg, maar later is het goed,' zei ik en deed ondertussen mijn jas aan.
Naar het bureau voor bloedafname was het niet ver fietsen. Het regende flink en al druipend kwam ik daar aan.
In de wachtkamer was niemand en ik keek naar de afschuwelijke schilderijen die er hingen en vroeg mij af wie zoiets had gemaakt. Bloemen, zo groot en zo lelijk.
Maar goed.
Er kwam een man binnen.
'Heeft u een nummertje getrokken', vroeg hij.
'Nee,' antwoordde ik, 'maar dat kan ik natuurlijk alsnog doen.' Ik stond op en rukte een nummertje uit de automaat, nummer 47. Voor de man trok ik er ook een, nummer 48, geen verrassing dit getal.
Ik overhandigde het nummertje en de man keek blij.
'Je weet maar nooit ,' zei hij. 
'Ja,' zei ik om het gesprek pratende te houden, 'voor je het weet staat er een bus voor vol met mensen en wordt het het dringen hier.' 
'Ach ja, je bent voorbereid, hé,' zei de man en hij meende dat serieus.
En dat is een waarheid als een koe, maar toch.
De stilte van de wachtkamer kon je bijna horen en ik moest lachen.
De man niet.
Hij keek naar zijn nummertje met een tevreden gezicht en ik was blij dat ik hem gelukkig had gemaakt op deze druilerige morgen.
Thuisgekomen deed ik de voordeur open en riep 'ik ben er weer' richting schilder. 
Snel zette ik koffie en maakte mijn beschuitje onder het genot van de verflucht. 
Toen ontving ik een lief sms-je van mijn dochter over een hondje wat zij zag, een mooi verhaaltje had zij gemaakt op deze vroege morgen op haar telefoon.
Ik glimlachte en zo maakte zij mij gelukkig. 
Zomaar op deze regenachtige vrijdag de dertiende juli.