Japie

Op een dag zat hij daar, in het hoekje van de badkamer, boven in de douchecel. Hij hield zit vast aan de muur, vlakbij het luchtrooster dat weer in verbinding staat met de keuken. Dat is een knappe prestatie, dacht ik, hier te komen op acht hoog met acht poten. 
Het is gezellig en ik wissel zo af en toe een woordje met hem.
Het lijkt er op dat ik in mij zelf praat maar dat ontken ik ten zeerste; ik start een kleine conversatie met een klein wezentje, slechts acht poten bezittend en een klein koppie. Echt niet veel herseninhoud vermoed ik, dus kleine zinnetjes over niets.
Meer zo van- hallo, ben je er nog- of, -koud hoor vandaag-. Zoiets.
Ik ben inmiddels er zeker van dat hij een ver familielid is van Sebastiaan, je weet wel, waar het niet goed mee is gegaan. Niet iedereen zal deze mededeling begrijpen maar dan zeg ik, 'ken uw klassiekers.' Een vreemde uitdrukking maar die schoot mij zo te binnen.
Sebastiaan, het is niet goed met hem gegaan, luidt de beroemde zin.
En hij, daar in het hoekje is een familielid, van moeder's kant, meen ik.
Maar met hem gaat het goed. Daar zal ik zorg voor dragen.
Zo nodig ik nu even niet iemand uit die ineens hard gaat gillen bij het zien van Japie. 
Ja, zo heet hij. 
Niet dat hij zich voorgesteld heeft of zo.
Ik spreek hem aan met zijn voornaam, Japie. Ik geef hem bestaansrecht, om hier te blijven. 
Een naam.
Dus diegene waarvan ik weet dat zij gaat gillen als een keukenmeid maar dan in de badkamer, mag hier even niet logeren. Daar is het risico te hoog voor, dat zij mijn badkamer gillend uitrent en zal ik, noodgedwongen Japie moeten verwijderen. Om den donder gaat dat niet gebeuren.
Japie zit daar en doet niets. Hij eet zelfs niks. Slechts een- of tweemaal per dag vallen er waterdruppels, zeg ik hem gedag en dat is de enige voeding voor geest en lichaam die Japie tot zich kan nemen.
Maar goed. 
Het punt is dat vriend komt. En vriend neemt ook een douche hier.
Hij kan Japie opmerken en dan zeggen, zoiets van, weet je dat er iets in dat hoekje zit?
Ik kan ontkennend antwoorden, niet helemaal naar waarheid maar het moet maar. Het is een zaak van leven en dood, tenslotte.
Ik zal met nee antwoorden.
En hij zal het benoemen.
Een spin.
'Zit daar, zie je dat niet,' vraagt hij dan.
'O,' zeg ik dan verbaasd en vastberaden tegelijk.
'Dat is Japie, de broer van Sebastiaan.'
Hij kijkt mij aan of hij het in Keulen hoort donderen.
Ik kijk dan naar Japie. 
Met zijn acht poten op acht hoog.
Leuk toch.
Een spin.