Scrabble

Het moest er maar weer eens van komen, dachten we en zodoende was de doos scrabble onder uit de kast gehaald om op kerstavond een spelletje samen te spelen.
Stoffig was de rode doos, versleten door het gebruik, kale randen van de doos waren met plakband verstevigd.
Het was kerstavond, de kaasfondue stond klaar voor zo, de stokbroden waren nog niet gesneden.
'Ik doe niet mee,' zei de een.
'Hoe was het ook weer,' zei de ander.
En zo begonnen we. 
De vier plankjes met het ribbeltje, zodat de letters er niet af glijden, werden neergezet en het speelkarton werd geopend op tafel.
'Zeven letters,' zei de een en hij was de spelregels-man, dat merkte je direct. Ik begon, maakte mijn eerste woord van vier letters en wilde de andere letters toevoegen aan dat woord om nóg een woord te vormen.
'Nee,' klonk er vastberaden uit de mond van de man die de spelregels goed kende, 'zo hoort dat niet.'
Ik wist het.
'Wij hadden altijd onze eigen spelregels,' zei mijn dochter verontschuldigend tegen haar vriend die dus de spelregels wel goed had meegekregen van thuis.
Ik schaamde mij niet. 
Ik kon het weten eigenlijk; ik houd namelijk niet van spelregels en het was nou ook weer niet een losgeslagen zootje vroeger aan de scrabble tafel maar we hadden onze eigen regels, samen uitgevonden. Zeven letters en dan direct doorgaan, de letters opmaken, zolang je maar kon. Woordenboek er naast, dat wel maar creatieve taal werd zeker beloond, als je het woord kon verklaren en het klonk logisch én iedereen begreep het, dan werd het goedgekeurd.
Zo waren onze regels en zo werd het spel gespeeld, vroeger bij ons.
Blije kindergezichtjes toentertijd.
Een lachende mams erbij destijds.
Maar goed.
Het was nu jaren later.
Het echte scrabble werk diende zich aan.
Vier planken, twee teams, twee keer een eenling, een adviseur voor allemaal.
Dit is het spel, zo zijn de regels, werd er streng gezegd.
Het moest dan maar, dacht ik, voor de goede orde.
Zoon was aan de beurt en ik zag hem al glimmen wat verraadde dat er een fantastisch woord op de plank lag.
Op het bord waren al mooie woorden gevormd. 
Een daarvan was het woord 'loods'.
Een goed woord, een goede letterwaarde voor de punten, want ja, dat deden we nu ook. 
Die spelregel punten tellen en waarde van woorden en verdubbeling behoorde ook niet altijd tot de oude spelregels van toen.
Tja, toen.
De letters h-e-u-p werden voorzichtig tegen l-o-o-d-s gelegd.
'Heuploods,' zei hij trots, 'een opslagplaats voor kunstheupen, dat moet bestaan, denk ik,' zei zoon met een ernstig gezicht.
Hij werd bekritiseerd, en ja, ik vond het eigenlijk héél goed, dat woord. Maar dat was nog van "de oude spelregels tijd" en nu werd het niet goedgekeurd.
Het woordenboek heette nu I-phone, en een heuploods bestond niet.
De teleurstelling was groot. 
Ik kon dat begrijpen want zo waren mijn spelregels van destijds ontstaan.
Het bord stond inmiddels vol met mooie woorden.
Ook stond er het woord v-a-t-j-e-s.
Dat werd h-a-n-d-v-a-t-j-e-s door een slimme zet.
Goed gevonden, nietwaar.
Zoon had weer een goede, hij keek tevreden naar zijn plank en plaatste er e-x voor want tenslotte waren oude, niet gebruikte handvatjes toch exhandvatjes, maar nee, dat woord kwam ook niet door de ballotage commissie.
Ach ja.
We roken de kaasfondue en het werd tijd om te gaan eten.
De doos werd ingepakt en de steentjes werden er ingelegd.
Volgend jaar kerst maar weer.
Scrabble.
Toch gezellig.
Scrabble, zelfs met regels en exspelregels.