Oortjes

Hij stond in de lift, een jongen van een jaar of elf, stoer zijn ene been over zijn andere geslagen, met de juiste broek en look, zijn haartjes strak op zijn hoofd, keiharde muziek aan, ritmische dreunen knalden uit een niet zichtbaar apparaat verstopt onder zijn leren jack, waarvan de kraag omhoog stond.

Ik stapte in de lift, drukte op acht en zei hallo.

Hij zei niets, zijn pose bleef onverstoorbaar, hij keek naar de grond, zijn muziek bleef op hetzelfde geluidsniveau.

Ik weet eigenlijk niet of hij er echt naar luisterde of dat het bij zijn pose hoorde.

Ik draaide mijn hoofd opzij en keek hem aan, om non-verbaal een boodschap te zenden dat ik niet zo gesteld was op deze decibels.

Zijn wenkbrauwen vertoonden enige opwaartse beweging wat had kunnen duiden op een non-verbale communicatie, zoiets van -nou en, wat nou-.

Ik draaide mijn hoofd terug om mij te bezinnen op -ja, wat nou- en wilde eerst ritmisch mee gaan tikken met mijn voet, op zoek naar het aantal beats per minute maar besloot hem dat te besparen.

'Heb je geen koptelefoon?' vroeg ik, mijn hoofd wederom opzij gekeerd.

'Wat?' riep hij boven zijn muziek uit.

Ik herhaalde het woord koptelefoon en hij keek mij vol verbazing aan.

'Dan hoef ik niet mee te genieten,' trachtte ik nog nader te verklaren maar toen zijn wenkbrauwen zijn haargrens bijna raakten zag ik in, dat ik niet op dezelfde golflengte zat dan de jongen.

Ik besloot er een handeling aan te verbinden, zette mijn tas op de grond en deed mijn handen om mijn oren.

Dat werkte.

'Oortjes,' zei hij.

'Ja,' zei ik, want ach, zo beroerd ben ik ook weer niet om mij vast te pinnen aan het begrip koptelefoon.

De muziek vulde nog steeds de inhoud van de lift.

Hij wroette in zijn broekzak en ineens werd het stil. Hij leek in ieder geval het knopje voor het volume of misschien zelfs het aan en uit knopje gevonden te hebben maar nee, de oortjes had hij niet, vermeldde hij in de stilte die inmiddels was ontstaan. 'Die heeft mijn zusje,' zei hij terwijl de lift net stopte.

'O,' zei ik nog toen hij wegliep.

Maar dat hoorde hij niet.

Nu begreep ik het wel, hij had geen oortjes.

Kon hij niets aan doen.

Dat kwam door zijn zusje.