Kerstengel

Laatst was ik aan de andere kant van de oceaan en op een avond zouden wij een concert gaan beluisteren. Het was een koude avondlucht, die verlicht werd door lichtjes, sterren en de maan.
En ineens stond ze daar. 
Naast mij. 
Ze wachtte ook op het voetgangerslicht om over te steken.
Het licht stond op rood en kleurde haar rode avondjurk nog feller. Naast mij stond ze, een dame van minstens negentig jaar. Haar witte schoentjes met hakjes stonden -klaar voor de start- om te gaan tikketakken...
Er zaten glittertjes op haar schoentjes die schitterden in het avondlicht. Aan haar arm bungelde een wit laktasje, zo eentje die je nog alleen vindt in de tweedehandswinkel.
Ik vergat op het stoplicht te letten door deze fraaie verschijning.
Haar haren waren zilvergrijs en in de mooiste krullen gedraaid. Erop danste een grappig rood hoedje. Ogen met wat blauw versierd en rode lippen, als haar avondjurk zo mooi. Het witte bontje op haar schouders was de enige bescherming tegen de kou.
Daar stond ik in mijn winterjas met das tegen mijn neus gedrukt naast haar en ik voelde mij een vreemde eend in de bijt.
In haar oren hingen parels, en de oorlellen leden onder het gewicht van de bellen. 
Mijn mond was inmiddels open gevallen van verbazing. 
Zo mooi was deze Assepoester op leeftijd.
Het stoplicht veranderde van kleur en haar voetjes trippelden het zebrapad op.
-Tikke tak, tikketak-, hoorde ik. 
Ik vergat bijna zelf te lopen, zo had zij mij betoverd met dit geluid.
De hakjes tikten als een concert op de stenen, haar tasje bungelde op de maat heen en weer en de dame glimlachte.
Ik heb nooit in sprookjes geloofd maar nu twijfelde ik even. 
Dit was toch een sprookje!
Op weg naar het concert, vermoedde ik en ze had er zin in, dat zag je. 
Hoeveel uur zou ze aan deze outfit hebben besteed? Deze moedige, mooie vrouw alleen, zonder een man aan haar zij, liep parmantig richting concertzaal. 
Ineens wenste ik dat het kerstmis was; het had moeten sneeuwen, gewoon voor het plaatje.
Zij was een kerstkoningin in oktober, deze oude dame met veel klasse. 
Stralend en elegant schreed zij voort.
Waarom zei ik niet eventjes, zoiets van - wow, you look beautiful!-.
Een compliment had ik willen geven, haar willen verblijden.
Ik deed het niet.
En dat is toch jammer.
In de concertzaal tuurden mijn ogen naar deze dame maar ik was haar kwijt.
Tonen van violen bereikten mijn oren en net even toen er een stilte viel, ging er een deur open, boven op het balkon. Ze verscheen als een koningin, mijn dame in het rood, en betoverde wederom.
Mijn stralende, schitterende kerstengel voor dit jaar.
Ik moest vandaag aan haar denken.