Blaadje

Vanmorgen werd ik al vroeg gewekt door veel lawaai. Het geluid was van de boomzaagmachine die bij de flat stond. In woorden is zo'n geluid niet te beschrijven of ik kan een poging doen.
'Hiiiiing, hiiing' lijkt het meeste er op. Of zoiets. Het is een oorverdovend lawaai, dat is zeker.
Ik liep naar mijn keuken en zag vanuit mijn raam op acht hoog een gele 
telescopische kraan. Een kundige machinist zag ik manoeuvreren met een boomtop die aan het touw verbonden zat. Beneden op de straat raasde de houtzaagmachine en ineens drong het tot mij door.
Mijn boom was weg. De boom die al hoger dan acht hoog was gegroeid, was verdwenen.
Dat deed toch even pijn want juist deze boom was speciaal. 
In de herfst bleven zijn bladeren langer groen dan van de andere bomen om hem heen. De warmte van de twaalf hoge flat was duidelijk daar een oorzaak van. 
Als het ware stond die boom er altijd warmpjes bij, zo dicht naast de flat. 
Je hebt global warming en boom warming, zal ik maar zeggen.
Maar goed, juist die boom was nu weg. En het geluid was eigenlijk het vermoorden van zijn takken en bladeren. En dit allemaal op de vroege morgen in oktober.
De zon scheen zelfs vandaag.
Ik keek veel naar die boom en in de herfst keek ik nog meer. Een spannende tijd was het altijd omdat ik uitkeek naar de dag dat het een na laatste blaadje er af waaide. En dan bleef het laatste blaadje er wel een week aanzitten!  Het maakte mij gelukkig, dat blaadje. Iedere herfst weer.
Vanmorgen is dit geluk mij abrupt ontnomen en was ik het zomaar kwijt. Ik kijk nu in het niets. Geen boom meer te bekennen.
Geen laatste blaadje dit jaar. 
Ineens keerde het blad van de boom om als een blad van een boom.
Zo zie je maar weer.