Vosje

In een interview in het blad Natuurmonumenten las ik een verhaal over Irene, de zus van koningin Beatrix. Zij vertelde daar over haar Magic Moment.
Een moment van betovering door de natuur. Van verwondering en stilte. Zo'n moment waar je mond even laat openstaan en niets kan en wil uitbrengen. Na haar periode van praten met bomen, had Irene het nu over zo'n moment. En ze gaf het een naam, een Magic Moment.
Ik begreep Irene wel.
Zo'n moment beleefde ik laatst, zomaar. 
Toen ik nog niets wist van de naam van het moment, werd ik in verwondering stil. Mijn mond viel open terwijl ik glimlachte. 
Ik zag een vosje en het vosje keek mij aan. Naast het fietspad, in het gras. 
Op weg naar een kop koffie in Parnassia, keek dit vosje mij aan, met zijn bruine kraaloogjes.
Ik stapte van mijn fiets.
Ik had nog nooit een vos in het echt gezien, nou ja, een beetje wel, maar die vos was dood.
Mijn oma had een vosje, als sjaal, dasje om haar oma-halsje in de winderige herfst. Dat was toen gewoon, dat vosjes dood om een hals hingen.
Ik herkende de staart. En de kleur. Ik werd getroffen door de kraaloogjes.
Een coup de foudre, door de bliksem getroffen in liefde voor een vosje.
Ik riep na mijn moment van verwondering naar 'vriend' die stevig door fietste op zijn Batavus. Vriend hoort mijn roep zelden dus ook nu niet.
Dat was jammer.
Maar toch.
Mijn eigen moment van betovering.
Irene had zo'n moment ook, had ik begrepen.
De vos verdween in de duinen en ik reed weg op mijn fiets maar keek toch nog even om.
De natuur is mooi.