Brugmansia

Een tijdje geleden heb ik hem of haar gekocht. De Brugmansia. Alleen de naam doet mij al glimmen van trots, deze naamgenoot. Weliswaar met -ia aan het einde maar toch. Ken jij een Jansenia of een Bakkeria? Nee toch? 
Mijn naamplant is de Brugmansia of ook wel de Datura genoemd maar daar heb ik het nu niet over.
De Brugmansia is een schitterende tuinplant met enorme bloemen die tegen de schemering een geweldige zwoele geur afgeeft en deelt met neuzen die langs deze plant lopen. Ze of hij, ik weet dat nooit met een plant, zet je in geur en kleur in plaats van in vuur en vlam.
Een enerverende  belevenis van de zintuigen.
Die Brugmansia toch.
Mijn eerste kennismaking met deze bijzondere plant was in de tuin van mijn moeder. Zij heette geen Brugmans oorspronkelijk maar door het huwelijk met mijn vader was zij toch wel een Brugmans. Echter vertelde zij mij toentertijd de naam niet van deze plant, alleen vermeldde zij dat hij er was en zo mooi was.
Zogezegd was ze trots op de Brugmansia en terecht. 
Maar goed. 
Ik moet er ook bij vertellen dat alle planten onder haar handen bloeiden als geen ander. Zodra zij een blad of de aarde aanraakte van wat voor plant dan ook, leek er een betovering tot stand te komen. En zo was mijn moeder's Brugmansia ook betoverd, tot een prachtplant.
Ik kreeg ooit een stek van haar plant. Ik heb gepraat, de stek gekoesterd en getroost maar de stek wilde geen plant worden bij mij. De stek overleed al voor het een plant werd en ik sprak er niet over meer. 
Het was wel jammer maar goed, ik kwam er over heen.
Jaren later was ik in het Zuiden van het land en kwam in een tuin terecht van vrienden. De schemer viel en plotseling werd mijn reuk en hersenen enorm geprikkeld. Brugmansia vulde mijn hoofd en al snel stond ik oog in oog met mijn naamgenoot na jaren. Druppels vulden mijn ogen terwijl ik naar de geurdruppels keek die uit de bloemen rolden. Ontroerd en betoverd werd ik weer. Ik ging naar huis met drie stekken en dan ben je gelukkig. Ik koesterde ze, praatte weer heel veel tegen ze, en ja, toen kwam de winter. 
" Ze moeten in de kast in het donker ", zei de lieve man uit het Zuiden en zo verdwenen de Brugmansiaatjes in het donker.
Tsja, dat was mij wat.
Ik had het er wat moeilijk mee omdat ik uit eigen ervaring weet dat een Brugmans het niet leuk vindt in het donker. Ik keek af en toe nog even en zei heel stilletjes dat het ooit weer lente werd in Nederland. Misschien een wat valse belofte maar hoop doet leven, dacht ik.
De lente kwam doordat ik de datum van de lente aanhield. Lente, stond er in mijn agenda. Zodoende.
Brugmansia tijd ! 
" Kom mee naar buiten allemaal ", startte ik muzikaal, " daar buiten zingt de wielewaal! "
Mijn vader hield van dit lied dus herkenning zou mogelijk geweest zijn. Maar nee.
Ze zeiden niets terug mijn Brugmansjes, doodstil waren ze. Zelfs een beetje water wilden ze niet, deze doodstille takken.
Ze werden geen plant meer. Ze waren weer overleden. 
Het was weer jammer.
Door de duisternis, dacht ik nog even omdat je toch iets de schuld wil geven.
En weer gingen er jaren voorbij. 
En jawel!
Toen stond Brugmansia daar ineens in het tuincentrum, het leek even of ik geroepen werd.
Ze ging met mij mee. Ik zei wat tegen haar onderweg. Ik voelde de familieband. " Zet 'm op, hoor ," zei ik bemoedigend.
De reis naar de tuin heeft zij al overleefd. In de zomer, die eigenlijk geen zomer was, heeft ze ons prachtige bloemen gegeven. Haar geuren hebben mij ontroerd. Zo mooi, zo prachtig.
Maar nu. 
Het wordt herfst. Slakken vallen haar aan en voeden zich met haar blad. 
Ik voel het duistere moment komen, het is bijna weer zover.
Donkere dagen die gaan komen.
Ik wil geen afscheid nemen van een zomer die er niet was.
Maar ook niet van mijn Brugmansia.
Ik hoop dat ze het gaat redden in het donker.
Zo alleen. Zo donker. 
Als dat maar goed gaat .