Het was best eng.
Ik stapte naar binnen. Mijn school waar ik ieder plekje kende, binnen en buiten. Mijn school waar ik jaren niet meer binnen was geweest. Zo bang was ik.
De school waar ik van hield en houd.
Nu stapte ik naar binnen en was geen juf meer.
Na de klapper, zo'n zes jaar geleden toen het vuur uitgeblust was in mij en angsten mij aanvielen en depressies over mij heen trokken.
Jaren verstreken en na de klapper kwam de periode erg-ziek. Ook dat nog.
Het is jaren later en ik liep het schoolplein op, niet zomaar en ineens, maar nadat ik nachten had wakker gelegen om dit een keer te doen. Honderd keren was ik in mijn droom al dat plein op geweest.
Een droom.
Nu deed ik het echt. Ik stapte naar binnen door die inmiddels anders gekleurde schooldeur.
En stond binnen.
De aula viel als een deken over mij zonder dat ik stikte. Ik verbaasde mij over het warme gevoel en stond er.
Ik hoorde kinderstemmen en wilde de vieze dweiltjeslucht wel weer ruiken. Kussen van bekenden raakten mijn wangen.
Ik stond in mijn school.
Niet zomaar.
Ik wilde haar feliciteren, M.
Want M. was jarig. Ik nam vanmorgen de beslissing, zo van, vandaag doe ik het echt. Niks meer in je droom maar echt. Ik wilde op de weg ernaar toe nog terugkeren maar nee.
Ik ging.
Dat er zoveel jaar voorbij kan gaan, zoveel jaar waar je je eigen vrijheid bent kwijtgeraakt, zo bang, niet te durven gaan en staan waar je wilde. Een gevangene was van je eigen angsten.
Niemand wens ik dat toe.
Vandaag denk ik aan toen en ben zo blij dat het nu is.
De baby's die destijds geboren werden en kraaiden in de kinderwagens lopen nu als kleuters rond in dit gebouw. Ze lachen, spelen en leven.
Ik leef en lijk herboren.
Zo'n moment, waar je je eerste stappen weer doet.
De stap naar school toe.
Vandaag was ik er weer.
Eindelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten